Toruński serwis gospodarczy

Miasto Mikołaja Kopernika, średniej wielkości, nazywane Perłą Północnego Gotyku, siedziba Sejmiku Wojewódzkiego, jedna ze stolic województwa kujawsko-pomorskiego. Położone na prawym brzegu Wisły, we wschodniej części Kotliny Toruńskiej, na styku 3 krain historycznych: Kujaw, Ziemi Chełmińskiej i Ziemi Dobrzyńskiej.
Najstarsza część miasta została umieszczona niedawno na liście Światowego Dziedzictwa Kultury UNESCO. Toruń posiada po Krakowie największą w Polsce liczbę zachowanych, autentycznych zabytków gotyckich i najlepiej zachowany zespół gotyckiej architektury mieszkalnej w Europie północnej. Układ przestrzenny toruńskiej starówki, w tym siatka ulic, został zachowany w stanie zbliżonym do średniowiecznego. Utworzony w 1945 roku w Toruniu Uniwersytet Mikołaja Kopernika nawiązujący do tradycji Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie jest dziś jedną z największych i najbardziej prestiżowych polskich uczelni. Dodatkową atrakcją regionu są słynne na całą Polskę, wypiekane od wieków, toruńskie pierniki.

   Toruń został założony przez Krzyżaków (dokument lokacyjny dla Torunia został wystawiony w 1233 r.) i podlegał ich zarządowi aż do 1454 r., kiedy w ramach tzw. inkorporacji został włączony w granice Królestwa Polskiego. Lokalizacja tuż przy szlaku wodnym powodowała napływ handlowców i rzemieślników, co przyczyniało się do szybkiego rozwoju miasta (aby przyjąć nowych mieszkańców Zakon zadecydował o utworzeniu Nowego Miasta, z własnym ratuszem i placem targowym). Podobnie jak Gdańsk, Toruń należał do Związku Miast Hanzeatyckich, co dawało mu liczne przywileje w handlu z głównymi miastami europejskimi.
Upadek świetności Torunia i zmniejszenie się jego roli jako miasta handlowego przypada na XVII w. Wskutek zaborów Toruń stał się miastem granicznym państwa pruskiego i miejscem stacjonowania jego garnizonów wojskowych. W 1870 r. zakończono budowę fortyfikacji, które są interesującym przykładem architektury obronnej (dzięki pruskim fortom Toruń uzyskał w XIX wieku rangę miasta - twierdzy) i choć przetrwały do dziś, są pomijane na turystycznej mapie miasta. Niemiecka obecność, trwająca ponad wiek, zadecydowała o charakterystycznym neogotyckim wyglądzie miasta, widocznym do dzisiaj w jego architekturze. Toruniem rządziły w średniowieczu cztery wielkie cechy - piwowarzy, garbarze, sukiennicy i kuśnierze. W drugiej połowie XIII i w XIV w. powstały monumentalne budowle - ratusz i kościoły: św. Janów, NMP, św. Jakuba. Większość kamienic toruńskich uzyskała też swe mury z cegły. Wokół miasta rozrastały się przedmieścia, na których osiedlali się ubożsi rzemieślnicy: kołodzieje, garncarze, kowale, pszczelarze, tragarze - nazwy poszczególnych zawodów zapisane zostały w nazwach ulic, dziś już nie istniejących. Lata dwudzieste XVII w. przyniosły pierwsze zwiastuny upadku miasta. Spalone w 1629 r. przedmieścia toruńskie już nigdy nie zostały odbudowane. Nowe fortyfikacje bastionowe z lat czterdziestych XVII w. objęły tylko obszar miasta w obrębie murów i ograniczyły jego rozwój przestrzenny. Kryzys gospodarczy i społeczny powodował też nasilenie konfliktu wyznaniowego.

   Zaułek opodal Krzywej Wieży, łuki między kamienicami ul. Ciasnej, rozległy Bulwar Filadelfijski, cały obieg Rynku Staromiejskiego, zawsze tłumną ul. Szeroką oraz przytuloną do Starówki Dolinę Marzeń. Warto powrócić na Stare Miasto tuż po zachodzie słońca, kiedy główne budynki są oświetlone a liczne puby zatłoczone. Tym, którzy zakochają się w atmosferze Torunia i zdecydują się na dłuższy pobyt, polecamy spacer znajdującą się w pobliżu Starego Miasta ul. Mickiewicza, aby dać się oczarować splendorem dziewiętnastowiecznych kamienic. Później należy przeprawić się łódką lub przejść przez most na drugi brzeg rzeki, aby zwiedzić ukryte wśród drzew ruiny zamku Dybowskiego (dawna siedziba polskich starostów i strategiczny punkt militarny do kontroli ruchu na Wiśle i granicy polsko - krzyżackiej). Ze Starego Miasta można się udać szosą chełmińską do Muzeum Etnograficznego z przylegającym do niego Parkiem Etnograficznym. Muzeum znajduje się w budynku arsenału, zbudowanym przez Niemców w 1824 r.